Profesja rzecznika patentowego wykształciła się bardzo dawno. Na opisach patentowych wynalazków z XIX wieku w Urzędzie Patentowym USA, podane jest poza danymi uprawnionego do patentu i świadków, także nazwisko i imię rzecznika patentowego który opracował ostateczną formę zgłoszenia. Na dokumentach patentowych standardowo podaje się dane rzecznika patentowego który opracował zgłoszenie. Oznacza to, że wkład autora

Systemy wspierania prac badawczych i rozwojowych (B+R) premiują rozwiązania innowacyjne. Pod tym określeniem rozumie się głównie rozwiązania zgłoszone w Urzędzie Patentowym RP. Zgłoszenie może nastąpić także bezpośrednio w Europejskim Urzędzie Patentowym EPO w Monachium, albo w Biurze Międzynarodowym WIPO w Genewie poprzez Urząd Patentowy RP jako Urząd Przyjmujący, z pominięciem etapu zgłoszenia krajowego w UPRP.

Datę 19 marca 1474 nosi tzw. Ustawa Wenecka, którą śmiało możemy uznać za pierwszą ustawę patentową. Już to liczyliśmy: 545 lat temu. A system patentowy trwa nadal. Jego głównym celem jest zapędzenie osób, powiedzmy dziś kreatywnych, do roboty czyli do pracy nad nowymi i jak to powiedział wenecki ustawodawca,  „pomysłowymi” rozwiązaniami. Oto kolejne postanowienia ustawy

Początki prawa patentowego według wielu źródeł sięgają roku 1474 – jakby nie liczyć 545 lat temu. Tę datę – 19 marca 1474 – nosi tzw. Ustawa Wenecka, której przepisy dotyczą dzisiejszymi słowami, ochrony własności przemysłowej. To chyba wcale nie jesteśmy dziś tacy genialni, ktoś jednak był przed nami. Początkowy fragment: „Ze względu na jego wielkość

Patent europejski (w skrócie EP) ma moc równoważną z patentem narodowym (krajowym) w każdym państwie w którym obowiązuje. W praktyce oznacza to, że moglibyśmy uzyskać patent na terenie interesujących nas poszczególnych krajów w procedurze krajowej albo patent EP o równoważnej mocy. Patent Europejski po jego udzieleniu przez EPO (European Patent Office w Monachium) wymaga jednak